"miserie,
miserie
de Waal aan 't ministerie
dat deugt voor Vlaanderen
niet"
Door
Van Rijswijck
Inleiding
Terugkeren
naar de eigenlijke oorsprong van de Vlaamse taalstrijd zou ons eeuwen
terugvoeren in de geschiedenis. Daarom houden wij het bij het begin van de
scheuring van het Rijk der Nederlanden, waarbij de Vlamingen tegen wil en dank
de onafhankelijkheid van de kunstmatige staat belgië moesten erkennen.
Reeds in 1831 liet de afgevaardigde voor Roeselare,
C. Rodenbach, uitschijnen dat er op 380 beambten van de centrale besturen
slechts 22 Vlamingen zaten. De nieuwe staat had enkel oog voor de
groot-industrie zodat de Waalse koolmijnen de kern van een machtige nijverheid
werden. Vlaanderen scheen een schoon verleden zonder toekomst. Het door Willem
Van Oranje ontworpen Kanaal van Terneuzen werd niet voltooid, de haven van
Oostende wachtte lang en vruchteloos naar verbetering en zo...Terwijl een net
van spoorwegen Wallonië omspande bleven West-Vlaanderen en Limburg er zonder.
Te Brussel scheen men te vergeten dat Vlaanderen aan zee lag : men liet de
visserij wegkwijnen.
De
leiders van de omwenteling trachtten onze taal uit te roeien. De eerste daad
van het Voorlopig Bewind was het Staatsblad uitsluitend in het Frans te laten
verschijnen (5 oktober). Tien dagen nadien schafte zij de Vlaamse Kamer af,
die bij het Hof van Beroep te Luik uitspraken deed over vonnissen uit Limburg.
Eind oktober werd het Vlaams uit het leger gebannen. Commando en beheer, al
Frans wat de klok sloeg. De 2700 officieren in 1831 waren allen Fransen, op
150 na. De Generale Staf telde 24 Fransen en 4 belgen.
Op
16 november 1830 riep het Voorlopig Bewind het Frans als enige officiële taal
uit : "Overwegend dat het Vlaamsch, door de inwoners van zekere
plaatsen gesproken, verschilt van provincie tot provincie en soms van
omschrijving tot omschrijving, zoodat het onmogelijk zou zijn den tekst der
wetten en besluiten in die taal af te kondigen, zal het fransch in België de
eenige officiëele taal zijn". En als kroon op dit hatelijke
verfransingswerk drongen de ministeries van Leopold I aan de officiële
onderwijsinstellingen het Frans als voertaal op.
Maar
toen kwam Willems en Snellaert en David, en uit het stof der bibliotheken
brachten zij de overoude adelbrieven van onze taal aan het licht. En
Conscience leerde ons volk lezen en schreef zijn "Leeuw van
Vlaanderen", het volksboek van Vlaamse trots. Deze jongens, van boer tot
arbeider en burger begonnen een nieuw hoofdstuk in de Vlaamse geschiedenis. De
Vlaamse Beweging was begonnen. Vlaanderen zou niet sterven.
"Ge
zegt dat 't Vlaams teniet zal gaan....'t En zal !" dichtte Guido
Gezelle, en Rodenbach joeg de blauwvoet over 't land.
Van de onafhankelijkheid tot
na de Eerste Wereloorlog
In 1830 viel het Koningrijk der Nederlanden uiteen na een opstand van de
Franstaligen. Waarom? Koning Willem II wil het bestuur in Nederland en
Vlaanderen in het Nederlands maar hij is zo goed om in Wallonië het Frans als
bestuurstaal te laten. Miserie! De verfranste burgerij en de clerus wil van geen
Nederlands weten en komt met hulp van het Franse leger in opstand tegen het
wettelijk gezag. De onafhankelijkheid werd
uitgeroepen en de Oranjes werden uitgesloten van de troon.
Vervolgens word in ‘belgië’ alles volledig verfranst. Ook de grondwet was
ééntalig Frans. Dit leidt tot ernstige wantoestanden: Vlamingen die voor het
gerecht verschijnen en die geen Frans begrepen, konden zich onmogelijk
verdedigen.
Een gruwelijk voorbeeld kan duidelijk maken tot wat dit leidde; de zaak Coucke
en Goethals. Op 23 maart 1860 werd de weduwe Dubois te Couiller bij Charleroi
het slachtoffer van een moordoverval bij nacht. Zij werd de volgende ochtend in
stervensnood aangetroffen en door de veldwachter ondervraagd. Zij kon enkel nog
uitbrengen dat haar aanvallers "Vlaams" spraken. Bijgevolg werd de
aandacht van het gerecht gevestigd op twee Vlamingen die in de streek werkten,
Jan Coucke en Pieter Goethals.
Coucke en Goethals werden voor het Assisenhof van Henegouwen te Bergen ter dood
veroordeeld, en daarna onthoofd op de Grote Markt van Charleroi op 16 november
1860. Het proces kon moeilijk eerlijk genoemd worden. Zo sprak Goethals slechts
zeer gebrekkig en Coucke in het geheel geen Frans. Toch vond de hele zaak in het
Frans plaats en trad als tolk een Luxemburgse rijkswachter op die al even slecht
Frans als Nederlands sprak, en verstond de advocaat van Coucke en Goethals geen
Nederlands.
In 1861, een jaar na de terechtstelling, verschenen 14 leden van de beruchte
Zwarte Bende voor hetzelfde Assisenhof. Bendelid Leopold Rabet bekende dat het
leden van de bende waren die de weduwe Dubois hadden vermoord. Om het gerecht op
een dwaalspoor te brengen hadden de daders tijdens de overval enkele woorden
Nederlands gesproken.
We maken even een sprong en komen terecht in 1914, de Grote Oorlog begint. Het
leger is nog steeds volledig verfranst en de officieren spreken bijna
uitsluitend Frans, de weinige Vlaamse officieren moesten Frans kennen, dit gold
echter niet in de omgekeerde richting. Aangezien 80 procent van de frontsoldaten
Vlamingen waren (een grote onrechtvaardigheid want ze maken maar 60 procent van
de bevolking uit en ze werden op de gevaarlijkste plekken ingezet) begrepen ze
hun Franstalige officieren niet en werden soms opzettelijk de dood in gejaagd!
Velen werden ook geëxecuteerd door hun eigen bevelhebbers omdat ze de bevelen
niet begrepen.
Pamflet uit 1918 -
lees hoe Vlaanderen sinds 1830 achtergesteld werd op Wallonië
Een voorbeeld hiervan is Renaat
De Rudder, die door een ‘belgische’ schildwacht werd geëxecuteerd. Een andere
voorbeeld is Joe English, die men liet creperen in het hospitaal “L’Océan”,
de Franse bevelhebbers begrepen immers dikwijls de soldaten niet als ze vertelden dat ze bvb hartproblemen hadden en niet konden marcheren. Dat waren dan
'lafaards' in hun ogen die niet wilden vechten. Er zijn gevallen bekend van
Vlaamse soldaten die ondanks hun hartkwalen toch moesten marcheren en moesten stappen tot ze letterlijk doodvielen. Om deze wantoestanden aan te
klagen werd de Frontbeweging opgericht. De voorzitter hiervan was Adiel Debeukelaere,
die de eerste en belangrijkste brief aan de koning zou schrijven.
Hoewel de Frontbeweging pacifistisch en rechtvaardig was moest ze toch
clandestien opereren.
Het kon zo niet langer en de Vlamingen besloten een brief naar de koning te
schrijven op 11 juli (de Vlaamse feestdag) om hun lot aan te klagen,
getiteld “Open brief aan den koning der Belgen, Albert I”. Er werden duizend
exemplaren van verspreid. De Vlaamse eisen konden samengevat worden als één:
gelijke rechten na de oorlog. Voorts werden de Franse benoemingspolitiek, de
tegenwerking van Vlaamse initiatieven, de censuur van de Vlaamse pers en de
aanvallen tegen de Vlamingen in de Franstalige pers aan de kaak gesteld. De brief had een grote
impact en zorgde voor verontwaardiging. Ogenblikkelijk werd een klopjacht
ingezet op de auteurs en zelfs op de bezitters ervan.
De scholen waren nog steeds in het Frans, evenals de universiteiten. De Duitse
bezetter vormde echter de Universiteit van Gent om in een Nederlandse instelling
(de ‘von
Humboldt Universiteit’). Dat was revolutionair, zo kreeg ook het gewone volk
een kans om te studeren. Na de oorlog werden echter al deze (Nederlandstalige)
diploma’s ongeldig verklaard en volgde een gruwelijke repressie tegen de
professoren, studenten en medewerkers van de universiteit.
Na de Eerste Wereldoorlog werden alle eisen van de Vlamingen (die niet te
vergeten met dubbel zoveel zijn als de Walen!) op de lange baan geschoven omdat
ze als pro-Duits werden aanzien. Het onderwijs werd weer verfranst. Het Vlaamse
volk werd onderdrukt, niet alleen door de staat maar ook de hogere rangen van de
kerk waren sterk pro-Frans. Velen vlogen ook de gevangenis in voor zogezegde
collaboratie, dat was echter een minderheid, de staat misbruikte deze
aangelegenheid om de Vlaamse Beweging te onthoofden. Zo bezweek bvb Maarten
Rudelsheim in 1920 in een belgische repressiegevangenis.
Men zou toch verwachten dat het Vlaamse volk dat de zwaarste offers had gebracht
voor een land dat hen steeds heeft onderdrukt toch op zijn minst respect krijgt
voor zijn daden van tijdens WO I aan de IJzer. Maar wat gebeurde er met de
graven van onze gesneuvelde Vlaamse soldaten? Nog tijdens de Eerste Wereldoorlog
werden de letters van vele grafzerken AVV-VVK (Alles Voor Vlaanderen, Vlaanderen
Voor Kristus) dicht gesmeed door Fransgezinden. Van respect gesproken!
Na de oorlog volgde een tweede aanslag. Honderden Heldenhulde zerkjes, ontworpen
door Joe English werden verbrijzeld om…er straten mee aan te leggen…
Anderen Vlaamse grafstenen werden gebruikt om spoorwegen mee aan te leggen.
Toen de Vlamingen aan kardinaal Mercier vroegen of het eerlijk was dat ze
zo behandeld werden antwoordde deze kurkdroog: “er zijn nu eenmaal rassen
die moeten leiden en andere die moeten gehoorzamen”. En dit tegen een
volk dat ‘belgie’ had gered aan het IJzerfront!
Na deze wantoestanden hadden vele Vlamingen er genoeg van en weigerden ze hun
dienstplicht te vervullen. Hier werd genadeloos tegen opgetreden en alweer
vielen er doden. Een voorbeeld hiervan is Berten Fermond. Deze vloog voor
principiële dienstweigering de gevangenis in stierf omdat men
hem medische verzorging weigerde.
Van
het Interbellum tot na de Tweede Wereldoorlog
Ondertussen komen we terecht in de woelige jaren ’30. De ‘extremistische’
(lees ‘Vlaamsbewuste’) partijen halen samen heel wat stemmen. Enkel met een
tripartite kunnen de traditionele partijen zich handhaven (beter bekend als de
regering van nationale eenheid). Het Vlaamse volk had kennelijk genoeg van de
verzuiling, particratie en Waalse dominantie, al moet gezegd worden dat in
Wallonië REX ook goed scoorde. Dit was des te duidelijker aangezien
gezaghebbende personen als kardinaal van Roey de gelovigen verboden hadden om op
deze partijen (bv.VNV) te stemmen. De hypocrisie kende blijkbaar toen ook al
geen grenzen want kardinaal van Roey ontpopte zich tijdens de oorlog…tot
meester collaborateur en riep iedereen op om naar het Oostfront te trekken.
Aan de vooravond van de Tweede Wereldoorlog zei ‘belgie’ neutraal te zullen zijn.
Niets was echter minder waar. In ‘belang van de nationale veiligheid’ werden
vele personen met veel machtsvertoon opgepakt, uit hen bed gelicht en in
beestenwagons gedeporteerd naar Frankrijk. Het stadje Abbeville is hier
ongetwijfeld het bekendste voorbeeld van. Hierbij waren personen van allerlei
allooi waarvan men verwachte dat ze met de Duitsers zouden collaboreren:
Vlaams-Nationalisten, communisten(!), joden(!!),…(enkel de Duitsers vervolgden
joden zei u?). Toen brak de Oorlog uit en de dolgeworden Franse soldaten die hun
hopeloze strijd zagen dronken zich ladderzat en vermoorden er de gevangen. Ze
lieten ze simpelweg 1 voor 1 uit een kelder kruipen waarna ze neergeschoten
werden. Het bekendst slachtoffer hiervan is ongetwijfeld Joris van Severen,
leider van het Verdinaso (Verbond der Dietse Nationaal Socialisten), een beweging
die zich nochtans pro-belgisch had opgesteld en koningsgezind was…
Over deze collaboratie tijdens de tweede Wereldoorlog is genoeg literatuur
zodat we er hier niet verder op ingaan. Toen kwam echter het einde van de
Tweede Wereldoorlog en kwam de repressie, het gruwelijkste wat er in de
belgische geschiedenis heeft plaatsgevonden. Iedereen die er nog maar van
verdacht werd van iets met de Duitsers te hebben gedaan werd opgepakt en
men maakte alweer van de gelegenheid gebruik om de Vlaamse Beweging te
kortwieken. Enkele voorbeelden kunnen de situatie duidelijker maken.
-Dom Modest Van Assche: abt van de abdij van Steenbrugge, in 1945 bezweken aan
de gevolgen van martelingen in de gevangenis van Brugge.
-Frans Ketels: Vlaams-nationaal jeugdleider en lid van de antinazigroep(!)
“Nederlanden één”, doodgemarteld tijdens de repressie in de Witte
Nonenkazerne te Hasselt.
-Jeroom Leuridan: oud-VNV-volksvertegenwoordiger, in 1945 omgekomen in de
gevangenis van Ieper.
-Felix Timmermans en Ernest Van Der Hallen: beiden auteurs, gestorven aan de
gevolgen van de repressie.
-Leo Vindevogel: burgemeester van Ronse en kamerlid, op 25 september 1945
onschuldig geëxecuteerd te Gent. (Hij was in eerste instantie tot levenslang
veroordeeld, maar in beroep werd dit de doodstraf).
-Irma Laplasse: Ter dood veroordeeld voor het aangeven van verzetsterroristen,
achteraf bleek dat de ze met de hele zaak niks te maken had.
-Theo Brouns: gouwleider van het VNV, een brave diep Christelijke mens, die
talrijke verzetslieden heeft geholpen, in 1946 ter dood gebracht
-Karel de Feyter, Herman de Vos, Lode Sleurs, Stefaan Laureys, Jan de Grootte,
en vele anonieme repressieslachtoffers.
En
dan zwijgen we nog over de soldaten die gevolg gaven aan de oproep van de
kerk, en kardinaal Van Roey, en gingen strijden tegen het goddeloze bolsjewisme, over de leden van het V.N.V., over de Dietse meisjesscharen. Over
alle Vlamingen, honderdduizenden, die gevangen werden gezet, vernederd,
verkracht door "bevrijdende" Canadese en Engelse soldaten. En dat
door het gepeupel ! Het crapuul ! Het laagste van het laagste ! Mensen,
die naam onwaardig, beestmensen, die de hele oorlog bang binnen hadden gezeten kwamen plots met een
revolver, een witte armband en belgische vlag op straat en deden zich voor als ‘helden van het verzet’. Iedereen
die een Leeuwenvlag had, die zich geuit had als Vlaming, werd als kampbeul aanzien en zijn hele inboedel werd
geplunderd en zijn eigendommen in brand gestoken, men sloot mensen op in de
apenkooien van de zoo van Antwerpen en in de kelders werden ze gemarteld enkel
en alleen omdat ze Vlaamsgezind waren.
En dan is er natuurlijk nog Dr.
August Borms , zijn collaboratie was minimaal maar hij was een Vlaams symbool.
De vernederingen en mishandelingen die hij moest ondergaan zijn onbeschrijflijk
en een beschaafd volk onwaardig. Hij werd geslagen en geschopt, moest met zijn
blote handen de toiletten reinigen en werd tenslotte als 68 jarige kreupele op
12 april 1946 gefusilleerd te Etterbeek (kazerne Géruzet).
(zie pagina
Heldenhulde)
"Gesmaad tot in de dood,
tot in het graf vervolgd
maar boven smaad en bittere vervolging rijst d' eer
van zijn trouw aan God en vadererf.
Het grote hart viel stil.
Gedoofd was niet
de vlam die het doorjoeg : zij
licht ons voor
ten rechten weg naar 't ene,
ware doel."
Wies Moens
Zo mogelijk nog schrijnender dan de repressie is de epuratie, deze bestrafte
niet enkel de betrokken maar ook hun kinderen en kleinkinderen!
Tot op de dag van vandaag dragen mensen nog steeds hun bestraffing voor wat toen
gebeurd is, als enige land ter wereld heeft belgie immers nog steeds geen
amnestie verleend. Zelfs Stalin(!) verleende op 18 september 1955 amnestie aan
collaborateurs.
Maar
deze rubriek zou over de taalstrijd gaan. Tot op vandaag worden Vlamingen in
hun eigen hoofdstad, Brussel, behandeld als vuil. Tot op vandaag zijn de
Vlamingen de waterdragers van Wallonië, tot op vandaag betaalt de meerderheid
van dit kunstmatig land, miljarden aan Wallonië, voor wie dit als normaal
wordt beschouwd. Tot op vandaag wordt het Vlaamse volk genegeerd en uitgebuit
door corrupte Waalse politici.
Kijk hoeveel Vlaanderen vandaag
nog steeds stort in de bodemloze Waalse put
Al komt eens
het uur dat Vlaanderen zal afrekenen met deze decennia lange onrechtvaardigheid.
Dat zijn wij onze grootouders en overgrootouders verschuldigd, en allen die ooit geleden
hebben omdat ze "Vlaming" waren !
"Daar is een belgische
koning
Veel belgische vertoning
Een belgische vlag, een belgisch lied
Maar belgen, neen belgen zijn er niet !"
René De Clercq
Vlaanderen onafhankelijk !
Walter Luyten en zijn opdracht naar de
Vlaamse jeugd
Herman
Elegast
: "Volk
wordt Staat"
Bronnen:
brief Kamiel Van Damme : "zaak der knalbussen" 13/10/1966 aangepaste versie (met toevoeging van eigen ervaringen en inzichten)
Literatuur:
"1830 - Het Vlaamsche Standpunt" door Dr. F. D'H. - hoofdstuk
"Ons Besluit" "Trouw
tot der dood" Borms Huldeboek BDAC Antwerpen - gedicht Willem
Elsschot (opdracht)
"Aan Dr. August Borms" - Wies Moens
Afbeeldingen
en fotos "1830
Het Vlaamsche Standpunt" kaftomslag
"VB Heist Op Den Berg"