Inleiding

Terugkeren naar de eigenlijke oorsprong van de Vlaamse taalstrijd zou ons eeuwen terugvoeren in de geschiedenis. Daarom houden wij het bij het begin van de scheuring van het Rijk der Nederlanden, waarbij de Vlamingen tegen wil en dank de onafhankelijkheid van de kunstmatige staat belgië moesten erkennen.

Reeds in 1831 liet de afgevaardigde voor Roeselare, C. Rodenbach, uitschijnen dat er op 380 beambten van de centrale besturen slechts 22 Vlamingen zaten. De nieuwe staat had enkel oog voor de groot-industrie zodat de Waalse koolmijnen de kern van een machtige nijverheid werden. Vlaanderen scheen een schoon verleden zonder toekomst. Het door Willem Van Oranje ontworpen Kanaal van Terneuzen werd niet voltooid, de haven van Oostende wachtte lang en vruchteloos naar verbetering en zo...Terwijl een net van spoorwegen Wallonië omspande bleven West-Vlaanderen en Limburg er zonder. Te Brussel scheen men te vergeten dat Vlaanderen aan zee lag : men liet de visserij wegkwijnen.

De leiders van de omwenteling trachtten onze taal uit te roeien. De eerste daad van het Voorlopig Bewind was het Staatsblad uitsluitend in het Frans te laten verschijnen (5 oktober). Tien dagen nadien schafte zij de Vlaamse Kamer af, die bij het Hof van Beroep te Luik uitspraken deed over vonnissen uit Limburg. Eind oktober werd het Vlaams uit het leger gebannen. Commando en beheer, al Frans wat de klok sloeg. De 2700 officieren in 1831 waren allen Fransen, op 150 na. De Generale Staf telde 24 Fransen en 4 belgen.

Op 16 november 1830 riep het Voorlopig Bewind het Frans als enige officiële taal uit : "Overwegend dat het Vlaamsch, door de inwoners van zekere plaatsen gesproken, verschilt van provincie tot provincie en soms van omschrijving tot omschrijving, zoodat het onmogelijk zou zijn den tekst der wetten en besluiten in die taal af te kondigen, zal het fransch in België de eenige officiëele taal zijn". En als kroon op dit hatelijke verfransingswerk drongen de ministeries van Leopold I aan de officiële onderwijsinstellingen  het Frans als voertaal op.

Maar toen kwam Willems en Snellaert en David, en uit het stof der bibliotheken brachten zij de overoude adelbrieven van onze taal aan het licht. En Conscience leerde ons volk lezen en schreef zijn "Leeuw van Vlaanderen", het volksboek van Vlaamse trots. Deze jongens, van boer tot arbeider en burger begonnen een nieuw hoofdstuk in de Vlaamse geschiedenis. De Vlaamse Beweging was begonnen. Vlaanderen zou niet sterven.

"Ge zegt dat 't Vlaams teniet zal gaan....'t En zal !" dichtte Guido Gezelle, en Rodenbach joeg de blauwvoet over 't land. 

Van de onafhankelijkheid tot na de Eerste Wereloorlog

In 1830 viel het Koningrijk der Nederlanden uiteen na een opstand van de Franstaligen. Waarom? Koning Willem II wil het bestuur in Nederland en Vlaanderen in het Nederlands maar hij is zo goed om in Wallonië het Frans als bestuurstaal te laten. Miserie! De verfranste burgerij en de clerus wil van geen Nederlands weten en komt met hulp van het Franse leger in opstand tegen het wettelijk gezag. De onafhankelijkheid werd uitgeroepen en de Oranjes werden uitgesloten van de troon.

Vervolgens word in ‘belgië’ alles volledig verfranst. Ook de grondwet was ééntalig Frans. Dit leidt tot ernstige wantoestanden: Vlamingen die voor het gerecht verschijnen en die geen Frans begrepen, konden zich onmogelijk verdedigen.
Een gruwelijk voorbeeld kan duidelijk maken tot wat dit leidde; de zaak Coucke en Goethals. Op 23 maart 1860 werd de weduwe Dubois te Couiller bij Charleroi het slachtoffer van een moordoverval bij nacht. Zij werd de volgende ochtend in stervensnood aangetroffen en door de veldwachter ondervraagd. Zij kon enkel nog uitbrengen dat haar aanvallers "Vlaams" spraken. Bijgevolg werd de aandacht van het gerecht gevestigd op twee Vlamingen die in de streek werkten, Jan Coucke en Pieter Goethals.
Coucke en Goethals werden voor het Assisenhof van Henegouwen te Bergen ter dood veroordeeld, en daarna onthoofd op de Grote Markt van Charleroi op 16 november 1860. Het proces kon moeilijk eerlijk genoemd worden. Zo sprak Goethals slechts zeer gebrekkig en Coucke in het geheel geen Frans. Toch vond de hele zaak in het Frans plaats en trad als tolk een Luxemburgse rijkswachter op die al even slecht Frans als Nederlands sprak, en verstond de advocaat van Coucke en Goethals geen Nederlands.
In 1861, een jaar na de terechtstelling, verschenen 14 leden van de beruchte Zwarte Bende voor hetzelfde Assisenhof. Bendelid Leopold Rabet bekende dat het leden van de bende waren die de weduwe Dubois hadden vermoord. Om het gerecht op een dwaalspoor te brengen hadden de daders tijdens de overval enkele woorden Nederlands gesproken.

We maken even een sprong en komen terecht in 1914, de Grote Oorlog begint. Het leger is nog steeds volledig verfranst en de officieren spreken bijna uitsluitend Frans, de weinige Vlaamse officieren moesten Frans kennen, dit gold echter niet in de omgekeerde richting. Aangezien 80 procent van de frontsoldaten Vlamingen waren (een grote onrechtvaardigheid want ze maken maar 60 procent van de bevolking uit en ze werden op de gevaarlijkste plekken ingezet) begrepen ze hun Franstalige officieren niet en werden soms opzettelijk de dood in gejaagd! Velen werden ook geëxecuteerd door hun eigen bevelhebbers omdat ze de bevelen niet begrepen. 

 Pamflet uit 1918 - lees hoe Vlaanderen sinds 1830 achtergesteld werd op Wallonië

Een voorbeeld hiervan is Renaat De Rudder, die door een ‘belgische’ schildwacht werd geëxecuteerd. Een andere voorbeeld is Joe English, die men liet creperen in het hospitaal “L’Océan”, de Franse bevelhebbers begrepen immers dikwijls de soldaten niet als ze vertelden dat ze bvb hartproblemen hadden en niet konden marcheren. Dat waren dan 'lafaards' in hun ogen die niet wilden vechten. Er zijn gevallen bekend van Vlaamse soldaten die ondanks hun hartkwalen toch moesten marcheren en moesten stappen tot ze letterlijk doodvielen. Om deze wantoestanden aan te klagen werd de Frontbeweging opgericht. De voorzitter hiervan was Adiel Debeukelaere, die de eerste en belangrijkste brief aan de koning zou schrijven. Hoewel de Frontbeweging pacifistisch en rechtvaardig was moest ze toch clandestien opereren.
Het kon zo niet langer en de Vlamingen besloten een brief naar de koning te schrijven op 11 juli (de Vlaamse feestdag) om hun lot aan te klagen, getiteld “Open brief aan den koning der Belgen, Albert I”. Er werden duizend exemplaren van verspreid. De Vlaamse eisen konden samengevat worden als één: gelijke rechten na de oorlog. Voorts werden de Franse benoemingspolitiek, de tegenwerking van Vlaamse initiatieven, de censuur van de Vlaamse pers en de aanvallen tegen de Vlamingen in de Franstalige pers aan de kaak gesteld. De brief had een grote impact en zorgde voor verontwaardiging. Ogenblikkelijk werd een klopjacht ingezet op de auteurs en zelfs op de bezitters ervan.
De scholen waren nog steeds in het Frans, evenals de universiteiten. De Duitse bezetter vormde echter de Universiteit van Gent om in een Nederlandse instelling (de ‘von Humboldt Universiteit’). Dat was revolutionair, zo kreeg ook het gewone volk een kans om te studeren. Na de oorlog werden echter al deze (Nederlandstalige) diploma’s ongeldig verklaard en volgde een gruwelijke repressie tegen de professoren, studenten en medewerkers van de universiteit.
Na de Eerste Wereldoorlog werden alle eisen van de Vlamingen (die niet te vergeten met dubbel zoveel zijn als de Walen!) op de lange baan geschoven omdat ze als pro-Duits werden aanzien. Het onderwijs werd weer verfranst. Het Vlaamse volk werd onderdrukt, niet alleen door de staat maar ook de hogere rangen van de kerk waren sterk pro-Frans. Velen vlogen ook de gevangenis in voor zogezegde collaboratie, dat was echter een minderheid, de staat misbruikte deze aangelegenheid om de Vlaamse Beweging te onthoofden. Zo bezweek bvb Maarten Rudelsheim in 1920 in een belgische repressiegevangenis.

Men zou toch verwachten dat het Vlaamse volk dat de zwaarste offers had gebracht voor een land dat hen steeds heeft onderdrukt toch op zijn minst respect krijgt voor zijn daden van tijdens WO I aan de IJzer. Maar wat gebeurde er met de graven van onze gesneuvelde Vlaamse soldaten? Nog tijdens de Eerste Wereldoorlog werden de letters van vele grafzerken AVV-VVK (Alles Voor Vlaanderen, Vlaanderen Voor Kristus) dicht gesmeed door Fransgezinden. Van respect gesproken!
Na de oorlog volgde een tweede aanslag. Honderden Heldenhulde zerkjes, ontworpen door Joe English werden verbrijzeld om…er straten mee aan te leggen…
Anderen Vlaamse grafstenen werden gebruikt om spoorwegen mee aan te leggen.
Toen de Vlamingen aan kardinaal Mercier vroegen of het eerlijk was dat ze zo behandeld werden antwoordde deze kurkdroog: “er zijn nu eenmaal rassen die moeten leiden en andere die moeten gehoorzamen”. En dit tegen een volk dat ‘belgie’ had gered aan het IJzerfront!
Na deze wantoestanden hadden vele Vlamingen er genoeg van en weigerden ze hun dienstplicht te vervullen. Hier werd genadeloos tegen opgetreden en alweer vielen er doden. Een voorbeeld hiervan is Berten Fermond. Deze vloog voor principiële dienstweigering de gevangenis in stierf omdat men hem medische verzorging weigerde.

En dan zwijgen we nog over de soldaten die gevolg gaven aan de oproep van de kerk, en kardinaal Van Roey, en gingen strijden tegen het goddeloze bolsjewisme, over de leden van het V.N.V., over de Dietse meisjesscharen. Over alle Vlamingen, honderdduizenden, die gevangen werden gezet, vernederd, verkracht door "bevrijdende" Canadese en Engelse soldaten. En dat door het gepeupel ! Het crapuul ! Het laagste van het laagste ! Mensen, die naam onwaardig, beestmensen, die de hele oorlog bang binnen hadden gezeten kwamen plots met een revolver, een witte armband en belgische vlag op straat en deden zich voor als ‘helden van het verzet’. Iedereen die een Leeuwenvlag had, die zich geuit had als Vlaming, werd als kampbeul aanzien en zijn hele inboedel werd geplunderd en zijn eigendommen in brand gestoken, men sloot mensen op in de apenkooien van de zoo van Antwerpen en in de kelders werden ze gemarteld enkel en alleen omdat ze Vlaamsgezind waren. 
En dan is er natuurlijk nog Dr. August Borms , zijn collaboratie was minimaal maar hij was een Vlaams symbool. De vernederingen en mishandelingen die hij moest ondergaan zijn onbeschrijflijk en een beschaafd volk onwaardig. Hij werd geslagen en geschopt, moest met zijn blote handen de toiletten reinigen en werd tenslotte als 68 jarige kreupele op 12 april 1946 gefusilleerd te Etterbeek (kazerne Géruzet). (zie pagina Heldenhulde)

Zo mogelijk nog schrijnender dan de repressie is de epuratie, deze bestrafte niet enkel de betrokken maar ook hun kinderen en kleinkinderen!
Tot op de dag van vandaag dragen mensen nog steeds hun bestraffing voor wat toen gebeurd is, als enige land ter wereld heeft belgie immers nog steeds geen amnestie verleend. Zelfs Stalin(!) verleende op 18 september 1955 amnestie aan collaborateurs.